คนเรามีความทุกข์เพราะความไม่รู้
ไม่รู้ จึงทำให้วิตกกังวล หวาดกลัว เนื่องจากไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่เข้าใจว่าเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร เกิดตั้งแต่เมื่อไหร่ และจะยุติสิ่งนั้นลงอย่างไร อะไรคือวิธีแก้ไขที่ดี ยังกลัวได้อีกเพราะไม่รู้ว่าแล้วต่อจากวิกฤตินี้จะมีอะไรอีก จะซ้ำรอยเดิมหรือจะเป็นปัญหารูปแบบใหม่
เราหวั่นไหวเพราะควบคุมไม่ได้ทั้งตัวเองและคนอื่น เราไม่อาจจัดการแก้ไขรูปลักษณ์ที่มีมาตั้งแต่กำเนิดด้วยตัวเอง หากไม่พอใจกับรูป เราจะทุกข์เพราะมันไม่เป็นอย่างใจ ติดอยู่กับบ่วงของการดื้นรนหาวิธีจัดการเปลี่ยนรูปกายของเราให้เป็นตามที่ต้องการ กับคนอื่น เราบังคับเขาไม่ได้เลย บังคับให้เขาสวย หรือผอม หอม สะอาด ให้พูดเพราะๆ กับเรา ชอบเหมือนเรา เลิกชอบผู้หญิงคนนั้น หยุดเป็นเกย์ หรือแม้แต่บังคับให้เขาชอบเรา ไปไหนกับเรา ซื่อสัตย์ เอาใจและทำตามที่เราต้องการเสมอ ..ไม่มีอะไรที่บังคับหรือควบคุมได้เลย
เราเจ็บปวดเพราะสรรพสิ่งไม่เป็นไปดังหวัง เพราะไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ เราทุกข์เพราะสติปัญญาเรามีแค่นี้ หยั่งรู้แค่นี้ เข้าใจแค่นี้ และเราเกรงว่าศักยภาพในการแก้ไขปัญหาของเรามีเพียงแค่นี้ เราไม่กล้าที่จะฝันถึงการแก้ปัญหาหรืองานการที่ยิ่งใหญ่ใช้พลังมากกว่าเดิม เราไม่กล้ามั่นใจในศักยภาพของตัวเราเอง
เกิดมาทำไม มีชีวิตอยู่เพื่ออะไร บางคนยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลย
มีการสันนิษฐานกันว่าที่เรารู้อยู่แค่นี้เพราะเราใช้ประสิทธิภาพของสมองได้เพียงแค่ 10% ยังน้อยกว่าโลมาที่ใช้สมองได้ถึงประมาณ 20% ของประสิทธิภาพทั้งหมด มันจึงสามารถอ่านข้อมูลรอบตัวจากคลื่นเสียงที่สะท้อนกลับมาจากวัตถุต่างๆ รอบตัวทั้งที่อยู่ใกล้และไกลออกไป
แต่เมื่อมนุษย์คนหนึ่งมีเหตุบังเอิญให้ได้พัฒนาประสิทธิภาพของสมองจนเต็ม 100% ในเวลารวดเร็ว เธอจึงได้พบความเปลี่ยนแปลงในตัวเอง
เริ่มต้นที่ความทรงจำ ลูซี่ระลึกได้ถึงความเจ็บปวดตอนผิวกายและกระดูกปริขยายเพื่อเติบโต ความรู้สึกเมื่ออายุขวบกว่าๆ สัมผัสจากขนอันนุ่มนิ่มของแมว ไปไกลถึงสภาพแวดล้อมในห้องอันอบอุ่น (ในกายแม่) และไกลยิ่งกว่านั้น จากนั้นก็เริ่มควบคุมการซ่อมแซมและสร้างร่างกายของตัวเองได้ ควบคุมการเผาผลาญได้ ลูซี่รู้และเข้าใจเรื่องที่เราไม่รู้และไม่เข้าใจมากขึ้นทีละน้อย ในที่สุดเธอจึงก้าวข้ามผ่าน พ้นความทุกข์แบบที่เรามี เพราะความรู้ ความเข้าใจ เธอควบคุมได้ ทั้งตัวเองและคนอื่น จึงไม่สนใจอารมณ์ความรู้สึกที่เกิดขึ้น มันไม่จีรัง ลูซี่ไม่กลัว ไม่หวั่นไหว เธอมีปัญหาใหญ่ที่ยังไม่รู้จะทำอย่างไรดี
สมองที่ใช้ได้เกือบเต็ม 100% ของประสิทธิภาพ บอกให้ลูซี่รู้ว่าเธอเกิดขึ้นอย่างไร รู้ว่าต้องสลายไปในไม่ช้า แต่กระนั้นเธอยังให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ว่าควรทำอะไรกับสิ่งที่รู้ ลูซี่ถามคำถามนี้กับศาสตราจารย์นอร์แมน เจ้าของสมองที่มีประสิทธิภาพเพียง 10% ซึ่งให้คำตอบเรียบง่าย
If you’re asking me what to do with all this knowledge you’re accumulating, I say, pass it on … just like any simple cell, going through time.
“เหมือนสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำที่มีเพียงเซลเดียว พวกมันถ่ายทอดสิ่งที่รู้”
แล้วลูซี่ก็ทำตามนั้น ก่อนที่จะสลายหายไป
ฉันดู LUCY ของ Luc Besson ด้วยความทึ่ง ค่อนข้างเชื่อ (ความคิดของเบซซง) ว่าคนเราสามารถ Enlighten ได้ (ในหนัง ศจ. นอร์แมนเรียกว่าเป็น knowledge ที่ accumulating) แต่ถ้าถามว่าคนอย่างเราจะไปได้ถึงขั้นนั้นไหม ฉันอยากจะคิดว่าได้ แต่คงด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งที่ต้องไม่ธรรมดา ควรต้องใช้ความเพียรและมานะบากบั่นกว่าธรรมดา (คงจะหวังฟลุ๊คแบบลูซี่ได้ยาก)
แต่ระหว่างนี้ถ้าสามารถใช้ประสิทธิภาพของสมองได้เต็ม 10% ในการทำความเข้าใจว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้น “ไม่เที่ยง” ไม่มีอะไรพ้นไปจากความเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ไม่มีอะไรควบคุมได้ ยอมรับมันดังที่มันเป็นจริงๆ เช่นที่เราเห็นอยู่ อย่างไม่หลอกตัวเอง
หยุดยึดมั่นถือมั่นกับสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ ไม่เที่ยง ไม่เป็นของเราอย่างแท้จริง ก็น่าจะพบว่าไม่จำเป็นต้องทุกข์เลย เพราะแม้แต่ความทุกข์ที่เกิดขึ้นก็เป็นเพียงเรื่องชั่วคราวเท่านั้น
หมายเหตุ:
-ฉันว่า Luc Besson เป็นผู้กำกับอีกคนที่ฉันรัก ในความบู๊สนั่นเลือดสาด เขาจะแนมฉากดราม่าซึ้งๆ ไว้เนียนๆ เสมอ (คิดถึง Leon ไหม?)
-สการ์เล็ต โจแฮนสัน นั้นสุดยอด นอกจากเก่งในงานของตัวเองแล้วยังเป็นผู้หญิงเซ็กซี่ที่แค่ได้ยินเสียงก็รู้สึกแล้ว (ว่าแล้วก็กลับไปเปิด Her) ฉันชอบผู้หญิงหุ่นแบบเธอ ไม่ต้องสูงยาวสกินนี่มาก และอวบอึ๋มในทุกสัดส่วน (ว่าแล้วกลับไปเปิด A Love Song for Bobby Long) ชอบแม้กระทั่งตอนน้องสวมยีนกับคอนเวิร์ส ดีใจด้วยที่น้องคลอดลูกสาว แม่หนูนั่นคงจะสวยไม่แพ้แม่หรอก
-หนังเรื่องนี้มีฉาก CG เยอะ ซึ่งฉันดูแล้วบอกกับตัวเองว่า นี่คงเป็นแนวยุโรปสินะ ถ้าเป็นหนังฮอลลีวูดคงมหัศจรรย์พันลึกกว่านี้เป็นอันมาก (เอ๊ะหรือเราจะชินกับอเมริกันสไตล์เกินไป?)
-อยากซื้อแผ่น
once upon friday 