บ้าจี้หรือเปล่า ตอนเพื่อนมาชวนเทรกกิ้งยอดเขาคินาบาลูแบบรีบๆ ถึงได้ตอบรับอย่างเร็ว ทั้งที่การ trekking หรือ Climbing ล้วนแต่ไม่ใช่แนวของฉันเลย (จำตอนไปปีนภูสอยดาวไม่ได้รึไง) แค่รู้จากกูเกิลว่าคินาบาลูเป็นยอดที่สูงที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แต่ก็ไม่ได้ระแคะระคายว่าการป่ายปีนขึ้นไปจะลำบากยากเย็นอะไรขนาดนี้
การเตรียมตัวก็ไม่มีนะ ปีนี้ยุ่ง กิจกรรมเยอะ เลยเตรียมอุปกรณ์จำเป็นไปให้อุ่นใจ
อาทิตย์ที่ 24 กันยายน 2560 ฉันพบว่าตัวเองเดินพอไหว หายใจได้ ไม่มีปัญหาด้าน physical แต่ในทาง mental เริ่มเกิดคำถาม เป็นคำถามเดิมที่มักจะอุบัติขึ้นมาตอนพีคๆ ว่า
นี่แกกำลังทำอะไรอยู่
และ
แกมาทำอะไรที่นี่
ก็ไม่รู้นะ ว่าอะไรเป็นแรงจูงใจให้คนร่วมร้อยเดินแบกของของจำเป็นในเป้ขึ้นมาที่ความสูงเกือบสามพันเมตรเหนือระดับน้ำทะเลเพื่อพักผ่อนไม่กี่ชั่วโมง
จันทร์ที่ 25 กันยายน 2560 เราตื่นขึ้นมาตอนเที่ยงคืน ตีหนึ่ง แต่งกายกันหนาวเต็มที่ อาศัยแสงไฟคาดหัวส่องนำทาง แล้วเริ่มเคลื่อนขบวนไปไต่ขึ้นยอดกันตอนตีสองครึ่งเกือบตีสาม ก้มหน้าก้มตาเดิน ไต่ และก้าวไปทีละก้าว บางช่วงพื้นภูเขาชันมากต้องใช้การป่ายปีน ไต่เชือกที่เขาขึงแน่นไว้กับพื้นที่เป็นหิน เพราะหวังจะไปให้ถึงยอด
แต่ฉันก็ตามเขาไป
ย่ำรุ่งที่ท้องฟ้าสะอาดใส เปิดโอกาสให้เรามองกลับลงไปเห็นเมืองทั้งเมืองที่ยังหลับใหล ในแสงไฟกะพริบพราว เงยหน้าขึ้นฟ้าก็เห็นดวงดาวใหญ่น้อย ชวนให้รู้สึกตัวเล็กจิ๋ว และอยู่ผิดที่ผิดทางอย่างบอกไม่ถูก
ยิ่งเดินสูงขึ้นเรื่อยๆ ก็ยิ่งต้องการอากาศมากขึ้น เหนื่อยง่ายขึ้น ต้องการหยุดพักบ่อยขึ้น แม้อากาศรอบตัวคือความเย็นเฉียบ แต่ร่างกายภายใต้เสื้อผ้ากันหนาวนั้นกลับร้อนและเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ระหว่างที่ยืนเกาะเชือกหอบ ขาสั่นอยู่ท่ามกลางความหนาวเหน็บ ภูมิประเทศแปลกตาที่เริ่มชัดเจนขึ้นจากแสงสว่างของขอบฟ้าทางตะวันออก ยิ่งทำให้สงสัยว่า นี่เป็นที่ที่มนุษย์อย่างเราควรจะอยู่หรือ
นึกขึ้นมาอย่างนี้ก็ตกใจ มองไปที่แสงไฟบนศีรษะของเหล่าอีลีทที่ล่วงหน้าขึ้นไปไกลลิบๆ โน่น …นี่เขากำลังพากันไต่ขึ้นไปเพราะอยากไปให้ถึงสวรรค์ ได้รับใบรับรองว่าไปถึงสวรรค์ แล้วก็ต้องลงมาในไม่ช้า เพราะว่าเรามีชีวิตอยู่บนสวรรค์ไม่ได้ สวรรค์ไม่ใช่ที่ที่เราควรอยู่ …อย่างนั้นหรือ
ฉันหยุดตัวเองตรงความสูงของจุดที่มียอด South Peak อยู่ตรงหน้า ค่อยๆ นั่งลง แล้วก็ถามตัวเองว่า แล้วที่ขึ้นมาถึงตรงนี้ เพราะว่าแกต้องการอะไร
…..
ท้องฟ้าเริ่มกระจ่าง สรรพสิ่งตรงหน้าเริ่มสว่างไสว ถ้าตรงนี้เป็นเชิงสวรรค์ มองลงไปข้างล่าง เบื้องหน้าคือที่ที่เราควรจะอยู่ใช่ไหม บนเตียงนอน ใต้ผ้าห่ม
…เออนั่นสิ ฉันพาตัวเองขึ้นมาบนนี้ทำไม ขึ้นมาเพื่ออะไร ใช่ อีโก้ฉันมีเหมือนคนอื่น แต่ฉันจะพิชิตยอดเขาสูง 4,095 เมตรเหนือระดับน้ำทะเลไปเพื่ออะไร เพราะฉันอยากได้ใบรับรองซึ่งไกด์ที่ขึ้นมาบนนี้กันคนละเป็นร้อยรอบไม่มีเลย ใบนั้นหรือ
ไม่นะ ฉันไม่เคยนึกอยากได้ และไม่รู้จะเอามันไปทำอะไร
เออ แล้วฉันจะเดินต่อขึ้นไปเพื่ออะไร
คิดแล้วฉันก็นั่งรากงอกอยู่ตรงนั้น ชื่นชมภาพของยอด South Peak ที่ติดตามานาน
ของจริงคือความงามของเส้นสายที่ลงตัว เหมือนเนื้อเพลงที่คุ้นหู “บางอย่างไม่ต้องดีไซน์ และไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไร” ธรรมชาติช่างสร้างสรรค์ ดินฟ้าอากาศช่างเป็นใจ ณ เวลานั้น ฉันนั่งตรงนั้น หายใจเข้าออก จับตาดูแสงที่เปลี่ยนไป บางช่วงก็ไม่ได้คิดอะไร บางช่วงก็คิด
…เธออยู่ตรงนี้มากี่ร้อยกี่พันปีแล้วฉันไม่อาจรู้ แต่ขอบคุณนะที่อยู่รอจนวันที่ฉันป่ายปีนขึ้นชมความยืนหยัด สง่างามของเธอ ขอบคุณมาก การเดินทางมาหาเธอทำให้อะไรหลายอย่างเติบโตในตัวฉัน หลายอย่างที่ประกาศออกมาเป็นใบรับรองใดไม่ได้
แล้วก็ไม่ได้ขยับตัวลุกไปไต่ขึ้นพิชิตยอดที่สูงที่สุดของคินาบาลูที่ห่างไปไม่ถึงกิโลเมตรแต่อย่างใด
ฉันว่าฉันพาตัวเองมาถึงตรงนี้ก็เพียงพอแล้ว
once upon friday 