21 days, my journey back to life (day13/21)

day 13: พฤหัสบดี 13 กุมภาพันธ์ 2557

เรายังร้อนใจเรื่องไม่ได้ของคืน พรุ่งนี้เป็นวันวาเลนไทน์ เดาว่าเขาต้องยุ่งกับเดตสุดโรแมนติก ต่อจากนั้นเป็นวันเสาร์อาทิตย์ เขาต้องเดต จากนั้นพอจันทร์อังคารเขาก็คงใกล้ถึงเวลาบินไปเต็มที

ถ้าไม่ใช่ตอนนี้ยังนึกไม่ออกเลยว่าเขาจะสะดวกเอาของมาคืนตอนไหนอีก

ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมนึกขันกับเพื่อนโซเชียลเน็ตเวิร์กเก่าแก่ที่ทำตัวงี่เง่า งอนฉัน แล้ว unfriend กันไป จากนั้นก็มาขอ add friend อีก ฉันเห็นแล้วทำเฉยๆ ก็พบว่าได้รับคำขอทุกวัน รู้สึกรำคาญ แต่ไม่เท่ารำคาญคนที่พูดดีๆ ถามดีๆ  แล้วไม่ได้คำตอบ จึงเขียนสเตตัสนี้ขึ้นมา

ไม่คิดว่าจะมีเพื่อนสนใจมาถามรายละเอียดว่าเรื่องอะไรกัน แต่มี ฉันตอบไป และเพื่อความยุติธรรม ฉันจึงแก้ audience จาก custom เป็น public เผื่อมีใครบังเอิญเปิดมาเจอแล้วอยากจะตอบโต้ว่ามีอะไรที่ฉันเล่าไปที่มันไม่เป็นความจริงบ้าง

หลังจากนั้น เพื่อนสาวส่งข่าวมา เขาแจ้งมาทางข้อความว่าจะเอาของมาให้เช้าวันนี้เลย

ฉันตื่นเต้นนะ ยอมรับ แต่ยังคงไม่อาจเชื่อถือได้ว่าเขาจะทำตามที่พูด กระนั้นก็รบเร้าให้เพื่อนโทรกลับบ้านไปเช็คตั้งแต่บ่ายสองว่าของมาไหม มาครบไหม

เพื่อนเจ้ากรรมก็ยุ่งทั้งวัน ว่างโทรก็ตอนห้าโมงเย็นโน่น แล้วก็รายงานฉัน แม่บอกว่าเพิ่งมาเดี๋ยวนี้เอง มีจักรยานกับของกล่องใหญ่

ฉันร้อนใจ ยกเลิกธุระของตัวเอง ตรงกลับไปบ้านเพื่อน โอ แงซาย ได้เจอกันสักที คิดถึงจัง พ่อแม่เล่าว่าเขาไม่พูดอะไรเลย ที่จริงไม่ไหว้ทั้งทักทายและตอนลากลับด้วย มาถึงก็ขนของมาวาง ขนของตัวเองไป แล้วก็กลับ ..ฉันฟังแล้วได้แต่ส่ายหัว ถ้าขอจบแล้วไม่อยากคบกับฉัน จำเป็นต้องทำกริยาแบบนี้กับเพื่อนและพ่อแม่เพื่อนฉันด้วย?

ฉันเก็บข้าวของบางชิ้นที่พอเอากลับมาด้วยได้ใส่กระเป๋า ลาพ่อแม่เพื่อน ปั่นแงซายกลับบ้าน เหมือนคิดไว้ไม่มีผิด (ฉันเป็นแม่มดหรืออะไร ทำไมชอบเดาอะไรถูกนัก) ว่าแงซายต้องกลับมาโดยไม่มีตะแกรงหลังที่เขาเคยติดให้แล้วก่อนหน้านี้  มันถูกถอดออกจริงๆ แต่แปลกใจที่ตะแกรงหน้ายังอยู่ หรือมันแกะออกยากเพราะเกี่ยวกับเบรกชุดใหม่ที่เขาเปลี่ยนมา ตลกมาก เบรกหน้าใหม่เชี้ยบ แต่หลังยังเป็นชุดเก่า เปลี่ยนของใหม่ที่ใส่ให้แล้วออก หรือว่าที่จริงยังทำไม่เสร็จกันแน่นะ

ที่จริงฉันว่าเกียร์มันแปลกๆ ด้วย แต่ลองยาก ฉันหิ้วกระเป๋าใบใหญ่และหนักมาก รองเท้าก็ไม่เหมาะจะใส่ปั่น จึงได้แต่ปั่นช้าประคองตัวไปจนถึงบ้าน

เขาคืนของฉันเกือบครบนะ คงว่าเขาไม่ได้หรอก ของพวกนั้นฉันขนไปเอง เป็นของจุกจิกจำนวนเยอะมาก ที่จริงควรเป็นคนไปเก็บคืนเอง แต่ทำไงได้ล่ะ ถามว่าให้ไปช่วยเก็บของไหม เขาปฏิเสธทุกที

มองแงซายที่เปลี่ยนไป สเต็มถูกเปลี่ยนแล้ว ฉันยังไม่แน่ใจว่าจะเหมาะกับตัวเองไหม เบาะนั่นก็หน้าตาแปลกๆ ฉันแอบนึกถึงเบาะชิ้นเก่าที่เคยบอกพี่เต้ยว่าถ้าเปลี่ยนของใหม่จะเอาชิ้นนี้ไปคืน ทำไงดี คงไม่มีไปคืนพี่เต้ยแล้วสิ

สงบสติแล้วคิดอีกที แทนที่จะไม่พอใจกับเรื่องเล็กน้อย ต้องขอบคุณเขามากกว่า ที่อุตส่าห์รวบรวมสิ่งของมาคืนให้ ที่เคยอาสาทำจักรยานให้ ถึงแม้จะหมดรักกันเสียก่อนทำเสร็จ และที่จริงก็อุตส่าห์หายางให้รถเพื่อนฉันแล้ว แต่หาไม่ได้ก่อนที่จะหมดรักฉัน

เขารักได้ เขาก็หมดรักได้ เป็นเรื่องธรรมดา ตราบใดที่ฉันไม่เข้าใจเรื่องนี้ก็คงถูกผูกอยู่กับทุกข์อยู่นั่น แต่ที่จริงฉันเข้าใจและรับได้เรื่องอนิจจังไม่เที่ยงนานแล้ว

การได้รับสิ่งของทั้งหมดทั้งของตัวเองและของเพื่อนคืนจากเขา มันเลยเหมือนได้รับการปลดปล่อย

ปลดปล่อยตัวเองที่จะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา
ต่อจากนี้เราก็แค่ ‘ไปตามทางของตัวเอง’ โดยไม่มีอะไรติดค้างกันอีกต่อไป

หมายเหตุ: เรื่องขอบคุณเขาฉันไม่ได้แค่คิด ส่งข้อความไปขอบคุณจริงๆ แต่มันก็เหมือนที่ผ่านมานั่นแหละ เขาอ่าน แต่ไม่ตอบ